Кароль Войтыла. "Эмилии, моей матери" (муз. Северина Краевского, исп. Эдита Гепперт)

Emilii matce mojej

Nad Twoją białą mogiłą

Białe kwitną życia kwiaty-

- o, ileż lat to już było

bez Ciebie – duchu skrzydlaty-

Nad Twoją białą mogiłą

Od lat tylu już zamkniętą,

spokój krąży z dziwną siłą,

z siłą, jak śmierć niepojętą.

Nad Twoją białą mogiłą,

Cisza jasna promienieje,

Jakby w górę coś wznosiło,

Jakby krzepiło nadzieję.

Nad Twoją białą mogiłą

Klęknąłem ze swoim smutkiem-

o, jak to dawno już było

jak się dziś zdaje malunkiem.

Nad Twoją białą mogiłą

O Matko – zgasłe kochanie–

Me usta szeptały bezsiłą:

-Daj wieczne odpoczywanie-

Это одно из первых стихотворений Кароля Войтылы, написанное им в 19 лет и посвященное матери, которую он едва помнил. Эмилия Войтыла из рода Качоровских умерла в 1929 году в возрасте 45 лет, когда ее младшему сыну Каролю Юзефу было всего 9 лет. Позднее, когда Кароль Войтыла был уже епископом краковским, ее прах был перенесен из Вадовиц на Раковецкое кладбище в Кракове. Там же покоится тело брата Иоанна Павла II, Эдмунда Войтылы (умер в 1941г.).